De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is??

Piet van Breemen

Ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik nu sta heilige grond is (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: “Ik heb u in mijn handpalm gegrift” (Jes 49, 16). God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dan ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit.

Sint Augustinus zegt: “Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.” Dat is de droom van iedere mens: dat ik eens iemand mag ontmoeten bij wie ik werkelijk kan uitpraten, die mij en mijn woorden begrijpt, die kan luisteren ook naar wat niet gezegd wordt en die me dan werkelijk aanvaardt. God is de vervulling van deze droom. Hij houdt van mij met mijn idealen en mijn teleurstellingen, met mijn offers en mijn vreugden, met mijn successen en mijn mislukkingen. God is zelf de diepste Grond van mijn bestaan.

Er is een groot verschil tussen verstandelijk weten dat ik aanvaard ben en er met heel mijn hart van doordrongen zijn. Het is niet genoeg dat ik wel eens van Gods liefde gehoord heb. Er is meer nodig om mijn leven op Gods liefde te bouwen. Het vraagt veel tijd om te geloven dat ik door God aanvaard ben zoals ik ben.

Meer lezen? “Als brood dat wordt gebroken”, Lannoo, 1977