Feest van Lidwina van Schiedam

Vandaag, 14 juni, viert de kerk het feest van de Heilige Lidwina van Schie­dam. Wie was deze heilige? (uit www.heiligen.net)

Zij werd in 1380 te Schie­dam uit arme ouders geboren. In 1395 kwam zij bij het schaatsen op het ijs ten val. Dat was het begin van een ongeneeslijk en zeer pijn­lijk ziekte­pro­ces. Zij at bijna niets en leefde nagenoeg alleen van de heilige communie die haar regel­ma­tig door de kape­laan van de paro­chie­kerk werd gebracht. Het schijnt dat zij haar pijn heldhaf­tig droeg en dat zij haar bezoekers vol liefde en aan­dacht te woord stond. Op die manier was zij een bron van in­spi­ra­tie voor haar omge­ving. Maar ze moest ook meemaken, dat zij als een zon­derling of zelfs bedriegster werd beschouwd.

Zo logeerde op 10 ok­to­ber 1425 hertog Filips van Bourgondië in de stad Schie­dam. Omdat Lidwina een beroemd­heid was, gingen een aantal dienaren van de hertog in gezel­schap van de plaat­se­lijke pastoor, Jan Engel, bij haar langs. Het was na de maal­tijd. Eenmaal binnen be­gon­nen die knechten lie­der­lijke taal uit te slaan; ze beschul­dig­den haar ervan dat ze een bedriegster was, dat ze net deed alsof ze streng vastte, maar intussen 's nachts stiekem at en dat ze de bijslaap van de pastoor was. De pastoor probeerde tussenbeide te komen, maar hij werd honend het huis uit gejaagd. Ver­vol­gens staken ze een kaars aan, rukten de gordijnen van Lidwina's bedstee opzij, en be­gon­nen aan de dekens te trekken.

Lidwina's nichtje Pieternel sprong ertussen om haar zieke tante te be­scher­men, maar de onverlaten smeten haar ruw opzij. Daarbij stootte zij zich pijn­lijk tegen het bankje bij het altaar, dat in Lidwina's kamer stond. Haar heupen en len­denen deden zo'n pijn, dat ze vanaf dat moment tot aan haar dood enkele maan­den later mank liep en zich hinkend voortbewoog.

Deze Petronilla (of Pieternel) was een dochter van Sint Lidwina's broer. Zij kwam haar tante op haar ziek­bed gere­geld ver­zorgen. Eind de­cem­ber, begin januari werd Pieternel ziek. Ze stierf op 14 januari 1426 's avonds om een uur of tien. Lidwina heeft nog afscheid van haar kunnen nemen.
Na haar dood herinnerde Lidwina zich een soort droomvisioen van enkele dagen tevoren. Daarin had ze gezien, hoe een stoet aarts­va­ders, profeten, apos­te­len, mar­te­la­ren, belij­ders, maag­den, pries­ters en leken met kruisen en bran­dende kaarsen de kerk van Schie­dam uit waren getrokken. Ze had­den hun schre­den gericht naar een huisje in de stad, haal­den daar een dode op en keer­den plech­tig weer terug. De over­le­de­ne had drie kronen: een op haar hoofd en een in elke hand.

Nu - na Pieternels dood - besefte Lidwina, dat dit visioen een voorspelling geweest moest zijn van de dood van haar nichtje. Ener­zijds was Lidwina gelukkig te weten, dat ze in de eeuwige zalig­heid was opgeno­men. Ander­zijds had ze veel verdriet over het verlies van iemand die haar steeds met zoveel liefde en zorg terzijde had gestaan en die had gedeeld in al haar gees­te­lij­ke gaven.

In de twee maan­den die volg­den op Pieternels dood maakte ze een tijd door waarin ze het gevoel had door God verlaten te zijn.

Reeds tij­dens haar leven werd Lidwina als een heilige beschouwd. Op 14 april 1433 kwam er een eind aan haar lij­densweg.

In 1946 publi­ceer­den Gabriël Smit (rijmpjes) & Piet Worm (prentjes) een boekje over heiligen voor kin­de­ren: ‘Roosjes uit de Hemeltuin’; Utrecht/Antwerpen, De Fontein. Het bevat ook een rijmpje voor Sint Lidwina:

Lidwina, na uw val op ’t ijs
Begon uw weg naar ’t paradijs,
Een weg van zwaar en bitter lij­den
Die uitkwam bij ’t zoetst verblij­den.
Leer mij een zelfde weg te gaan
Door steeds na ’t vallen op te staan.